زمستان است

هوا سرد و کلاغِ پیر 

روی شاخه میخواند

هجوم بادها و سوز دی ماه است ...

زمین آبستنِ دردی عظیم 

از جنس دلتنگی ست

و دیگر هیچ برگی 

روی شاخِ خشکِ بیدِ باغِ همسایه نمی رقصد

و از عطر خزان و برگهای سرخ و خوشرنگش نشانی نیست ...

صدای زوزه ی باد است 

که میپیچد درون کوچه ای بن بست

و فریاد درختانی 

که شلاق زمستانی

تن عریانشان را مینوازد گاه گاهی ...

زمستان است و لب های ترک خورده

و احساسی که در شبهای بی فانوس 

یخ بسته ...

و من اینجا 

میان این هجوم فصل دلتنگی

درون کلبه ای از جنس تنهایی

که دیوارش فریبِ پیچکِ همسایه را خورده

و درهایی که با زنجیر پیوسته

و فرشی از گل حسرت 

و گلدانی که بی لبخند خشکیده 

فقط با ذره ای از هیزمِ یادت

که آتش میکند برپا

دلم گرم است ...

و با یک جرعه از نامت

تهِ لیوانِ دلتنگی

سرم داغ است ...

و بیرون از من و یادت

زمین سرد است و 

سرمای زمستان است